Wspominając tę podróż w nieznane, nieraz wypominam trzęsących się w spazmatycznym płaczu żonę i dzieci, bo któż mógł zaręczyć w tym czasie za to, że nie wiozą nas do przygotowanej już z góry mogiły, gdzieś w nieznanym pustkowiu?? Któż mógł zaręczyć za to, że za chwilę w jakimś bezludzi więźniarka nie zatrzyma się i suchy trzask automatu na zawsze przetnie moje i moich najbliższych życie, by potem nastała wieczna śmierć i noc. Co do mnie, to byłem zrezygnowany na wszystko. Właściwie to nie byłem ja, to była jakaś bezwładna masa, nic nie rozeznająca i niezdolna do niczego … i tylko taki cichy, taki potężny płacz niewinnych dzieci podtrzymywał mnie przy życiu … Ja nie żałowałem niczego prócz tego, że moje siostry i nikt z najbliższych nie będzie wiedział, gdzie i w którym miejscu Matka-Ziemia przykryje na zawsze tych, którzy w swoim życiu nie zdążyli jeszcze nikomu wyrządzić najmniejszej przykrości.
(fragment książki)
